"Çakal, köpekgiller familyasından küçük avcı ve leşçil türü canlıdır. Çakallar akşamları ulurlar ve insanlar çakalın ulumasını genellikle sırtlanınkinden daha ürkütücü bulurlar. Çakallar, kuyruk dibindeki bir bezin salgısı nedeniyle etraflarına pis bir koku yayar. Açık arazilerde yaşamakla birlikte, çoğu kez yerleşme yerlerinin çevresine kadar sokulur. Gündüzleri genellikle çalılıkların, ağaçlıkların arasına gizlenir, alacakaranlıkta avlanmaya çıkarlar. Bazen yalnız, bazen çiftler ya da sürüler halinde yaşar, buldukları küçük hayvanlar ya da leşleri yiyerek beslenirler. Sürüler halinde dolaştıklarında antilop ya da büyük hayvanları avladıkları da olur. Yalnızken bazen aslan bazen kaplan gibi yırtıcıların ardından giderek bu hayvanların ardından kalanları yerler..."
... ve Hayat devam eder.
Paramparça olduğunu hissedersin, onlarca parçan dağılmış her yöne, sızlar ruhun, derin çok derin bir acı kıvranır içinde. Dağıldını görürsün, kırpıldığını, gücün damla damla akıp gider, haykıramazsın, dilin damağın kuruyup yapışmış. Gözlerini kapatırsın, teslim olmak değil, sadece kapatıp sımsıkı tutunursun yüreğine. Onu en yüksek surların ardında, en derin dehlizlerde, okyanusun dibinde saklamak istersin. Üstüne ruhunu örtüp bırakırsın kendini leş yiyicilerine, ölümsüzsün çünkü, sonsuzsun...
eylül
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder