Öğretmenler gününe daha birkaç hafta varken aklıma düşenleri satırlara dökmek istedim. Açıkçası, o günün yaklaşmış olması düşüncelere sebep olmadı, yaşam ve duyguların kılavuzluğuna teslimim bugün. Uzun-kısa yolculuğumda(yaşam), duygularımla(kalbimin Aşk gözüyle) öğrendiklerime teslimiyetim...
Öğretmek, iyiye ve ne yazık kötüye hizmetinden sabıkalı. Bilgisiz ve becerisiz, muhtaç ve çaresiz doğmaktır yaşam hikayemizin başı, sonrası herkesçe malüm. Hayatın o malüm kısmından önce başlar öğretmenlik lakin, belli bir kisveye bürünmüş, bir mesleğin sınırlarında hapsolmuşluğundan, bu gerçeğin farkına varılmaz.
İnsanın kişilik oluşumuna, yaşam yolunu bulmasına, beceri ve eğilimlerini geliştirmesine etkisi olan insanlara öğretmen derim ben; babamız, annemiz, büyükanne veya büyükbabamız, büyük kardeşlerimiz, eşimiz, dostumuz, matematik, edebiyat veya resim öğretmenimiz, bir yazar, şair, filozof, komşumuz, yol arkadışımız. Bir yabancının bir tek cümlesi, bir çocuğun bakışı bile hayata yeniden başlamanın, her şeyi baştan öğrenmenin-öğretmenin sebebi olabilir. Yaşama yeniden başlamak, aydınlık veya karanlık tarafı seçmek, meleğin veya şeytanın kanatlarında uçmak öğretmek ve öğrenmekten geçer. Bu kadar önemli!..
Minik bir el, hayat kadar yaşlı bir avcun sıcaklığına sığınıp sevgiyi hissettiğinde, güvende olmak nasıldır öğrenir. Duyguları zihne bağlayan köprüde anne sevgisiyle
yürümek, vicdan kapılarını sonsuza kadar açık bırakmak, insanlığı öğrenmek değil mi ki?..
Öğretmenim, şefkatini kattığın bilgilerle var olmayı anlamlı kılmak senin elinde, farkındasın, değil mi?..
eylül
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder