Çocuk Hayaller

Çocuk hayallerim komik ve... çocukçaydı, olması gerektiği gibi.  Şehre gelen sirke katıldığımı ve  dünyayı  üzerinde gösteri afişleri olan bir karavanla  dolaştığımı  hayal ederdim.  Sonra hayalimi bir çırpıda silen o soru düşerdi aklıma: ben o sirkte ne yapacaktım?..  Palyaçolara, akrobatlara, hayvan
terbiyecilerine  özel bir ilgi duymadım ki; ben tüm bunların hepsini içinde barındıran o renkli dünyayı çok sevdiğimi biliyordum sadece.  Yine de bu  hayalim tekrar tekrar zihnimde canlanırdı, o sinsi soruya rağmen.  Şimdi bu hayalimi gülümseyerek hatırlıyorum ve hala o soruyu cevaplayamasam da 
sirkleri çok seviyorum.

İlkokul yıllarında hayallerimi kitap kahramanları kurdurdu.  Cesur bir asker, fedakar hemşire  olmayı hayal ettim. Okulun atletizm seçmelerini kazanıp  olimpiyatlara katılan koşucu olmayı hayal ettim.  Aslında, düşünüyorum da, bu hayallerimin küçücük kısmını gerçekleştirdim sayılır. Ciddi bir ilkyardım  eğitimi aldım(sanırım dördüncü sınıfta), izci kampına katıldım ve  okulun hendbol takımına kabul edilmiştim ve hepsi bu kadar...  Ortaokulda ve lisede  düzenlenen turnuvalarda, finale ilk varamasam da, koştum. Spor ile ilgili hayalim  kalp romatizması şüphesi söz konusu olana kadar sürdü. 
Bir hayalim de bedava yemek dağıtacağım gezici bir mutfak kurmaktı. Sebzeli  çorbalar, bol etli yahniler ve çok çikolatalı pastalar pişirecektim. Hala  hayalim... 
Ortaokulda yazmak ile haşır neşirken hayalim Yazar olmaktı(öyle böyle değil: büyük harf ile...).  Bir de hayali hikayeler kurgulamak değil, ışık misali  aydınlık yazılar yazmayı hayal ettim.  Hayalim...
Lise başlarında sonsuz, koşulsuz sevgiyi, Aşk'ı düşledim.  İnsanlık için dilediğim hala gerçekleşmedi ve muhtemelen hayal olarak kalacak. Kendim için  olana kavuştum. Tıpkı hayalimi döktüğüm kısacık, dilek ve kehanet misali şiirimdeki gibi oldu... Hayalim şimdi Gerçeğim. 

Şimdi ise, görüyorum da, hayallerini kaybeden çocuklar var; teknoloji ürünü oyunlar, oyuncaklar karşılığında. Belki de ben yanılıyorum, inşallah da öyledir...

eylül