Bu Blogda Ara

25 Nisan 2013 Perşembe

Çilek Mevsimi


"Eğer çilek sevdiğiniz bir meyve ise neşeli ve samimi,  kolay arkadaşlık kuran, zarif ve güzel her şeyden hoşlanan, kolay kızmayan ancak sebepsiz kıskançlık duyan bir kişiliğe sahipsiniz"..  psikologların ifadesidir.

Çilek öyle sıradan bir meyve değil, doğa ona kendisine has, tamamlanmamış bir anlam yüklemiş.  Güçlü duyguların kelimelerde ifade bulması mümkün olmadığında onları giydirecek bir sembol aranır(İngmar Bergman- Yaban Çilekleri-Wild Strawberries, The Beatles- Strawberry Fields) ve çilek budur...

Bu narin meyve hakkında uzun, bilimsel yazılar fazlasıyla mevcut,  kopyala/yapıştır tuşlarını kullanmak da istemiyorum(aslında, aklımdan uyduracak da değilim ya),  sadece mevsiminde birazcık da olsa ondan bahsetmek istedim, yakışır... çileklere.

Çilekler bitmeyen kutlama, güneş, yaz, orman, bahçe, tat ve koku, şiir ve şarkı,  şimdi mevsimi.

23 Nisan 2013 Salı

Ortaya Karışık

Yoğurmadan Ekmek


Bu ekmeğin tarifini yayınlamıştım, bu kez  derin, emaye bir kapta pişirmeyi denedim. 

Pizza Rustica(tariflerinden yola çıkarak...)



 

Klasik mayalı hamurdan, içi kıymalı olarak pişirdim. 

Çikolata Kremalı Ekler



Ekler pişirmek aşamalı, oyalayıcı bir iş; bu meşguliyetten haz alırım. Blogda ayrıntılı tarifini burada vermiştim, tek fark dolgu kreması.

Süzme Yoğurtlu, Cevizli, Kornişon Turşulu Salata


Gereken Malzeme:
bir kase süzme yoğurt,
5-6 turşu kornişon
bir avuç kavrulmuş, iri kıyılmış ceviziçi
2 diş sarımsak
1 yemek kaşığı sızma zeytinyağı
az tuz
Kornişonlar küçük küplere kesilir, sazrımsak ezilir ve tüm malzemeler yoğurda eklenerek karıştırılır. 

22 Nisan 2013 Pazartesi

Ne dilersen gerçek olur

"Ne dilersen gerçek olur"

Öyle demişti büyükbabam. O zamanlar bunu kendimce anladığımı sanmıştım; gözlerimi sımsıkı yumar, başparmağımı avucumun içine alıp elimi yumruk yapardım, sonra  dileğimi içimden tekrar edip gerçekleşmesini beklerdim.
Çocukluk yılların günleri upuzun. Her sabah erkenden uyanır kalkardım; bizim evin düzeni öyleydi ve bu yüzden gün bitmek bilmezdi. Şimdiki çocuklar bu kadar çok  zamana sahip değiller. Ailelerin haftasonlarında depreşen AVM merakı, bilgisayar, tablet oyalanmaları, birbirini takip eden dersane, kurs,  eğitim etiketli etkinlikler  yüzünden. Günümüzde koşa koşa yaşanır gibi çocukluk.  Oysa dolu dolu yaşarken kaçırılanların farkına varamaz insan.  Kendiyle baş başa kalabilse, bir ihtimal,
etrafındaki hayatın, bulunduğu yerin ve birçok şeyin gerçekten farkına varabilir.  Çocukluk çağında bu daha da önemli.  Hayat, fen bilgisi, botanik ve zooloji derslerinden önce  doğayı kendince keşf edebilir.  Notalar ve porteden bihaberken  kuşların cıvıltısı, arıların vızıltısı, kedilerin miyavlaması, köpeklerin havlaması onu müzikle tanıştıran ilk koro  olabilir.  Evde sıkılmak kabahatleri çağırsa da sonuçlara  katlanmak onu terbiye edebilir.  Velhasıl, teknolojiye rağmen ara sıra ayak sürümek iyidir.  Yol bitmeden...

Herneyse, "gençlik başıma duman" diyerek şaşkın birkaç yıl daha  geçer. Benim için  dileklerimin gerçekleşmesi için başparmağımı avucumun içine toplayıp elimi yumruk yapmam yetmediğini iyi anladığım zamanlardı. Bu arada, o alışkanlık  hala var  bende, ara sıra, küçücük dualarla birlikte, depreşir. Kimi Fenerbahçe maçlarında, kimi güneşli bir gün, hüzünlü bir filme mutlu son, deniz kokusunu getirecek rüzgar adına.
Gençlik, lodosun yaptığı gibi, uzun süreli bir sersemlik bırakır. İsyankar ruhun kendini duvardan duvara vurmasıdır gençlik. O dönemden  yaralanmadan geçmek zor,  lakin yaralar zamanla iyileşir.  Sonra, dileklerin gerçekleşme zamanı gelir. Ne kadar zor olduğunu itiraf edip vazgeçersin belki veya uğruna ne pahasına olursa olsun bedel öder, ödetirsin. Küçük, masum bahanelere sığınırsın belki, kaderine lanet edip küsersin veya karanlığın kestirmesinden geçip kalpleri kıra kıra "büyürsün"...
İşte böyle Hayat elegeçirir tüm benliğini; ünvan(sızlık), ev(sizlik), araba, mal, mülk, prestijden ibaret olur.  Hayat kör eder gönlünü, kalbine kibrin zırhını giydirir, farkına bile varmazsın kendine ettiğin ihanetin... Hayat lal eder gönlünü, olamadıkların, alamadıklarında kaybolursun...

Büyükbabamın dileklerini ve gerçekleşip gerçekleşmediklerini sormayı akıl edememişim.  Kısacık, derin cümleleri, uzun suskunluğu onu özel kılanlardı. Hatıralarımda ateşin korunda kahve pişiren, sigaralarını kendi saran, bembeyaz pala bıyıklı, uzun boylu hayali kaldı.
Hayat bu  değil mi; kimimiz gelir, kimimiz gider, gelen de giden de kendi kaderini yaşar, ne azı ne de fazlası. Hiç kimse bir diğerinden daha özel değil, hiç kimse bir diğerinden daha şanslı değil. İlahi terazinin kefeleri hep dengede, hayatın çığırtkanlığına, çirkefliğine, uçurumlarına rağmen.  Ve, ne dilersen gerçek olur, eğer istersen.
Bir de ne istediğine dikkat etmeli...

Ben mi? Dileğimi diledim, yüreğimle, ruhumla. Yanıbaşımda.

eylül

16 Nisan 2013 Salı

Sihirli Tart

 


Bu tarif birkaç hafta önce dikkatimi çekmişti ve nihayet bugün denedim. Sihrine benim bir katkım yok, kendi kendine oluyor: iki farklı taban düşünün, biri puding  diğeri  ise kek kıvamında.  Orijinal tarifte kekin üstü sade bırakılmıştı, ben az çikolata rendesi serpiştirdim.  Denemeye değer.

Gerekli malzemeler:

4 yumurta-aklar ve sarılar ayrılmış
150 gr şeker
125 gr margarin-eritilmiş
65 gr un + 50 gr kakao ile elenmiş
2-3 damla sirke
0,5 litre süt

Yumurta sarıları şeker ile birlikte kremamsı bir  hal alana kadar çırpılır.
Sonra margarin  iyice yedirilir. 
Kakao ile birlikte elenen un ilave edilip karıştırılır.
Süt ile birlikte oldukça sıvı bir karışım elde edilir.
Yumurta akları 2-3 damla sirke ile birlikte kar halinde çırpılır. 
Spatula yardımı ile diğer karışıma, fazla hava aldırmadan, azar azar eklenip karıştırılır. 
160 dereceye ısıtılmış fırında 1 saat pişirilir ve fırından aldıktan sonra 3 saat oda sıcaklığında dinlendirilir. 


 


15 Nisan 2013 Pazartesi

Lahana Musakka


Lahananın farklı bir tadı var ve değişik hazırlama biçimleri. İnce kıyıldıktan sonra tuz ilavesiyle ovulup bekletidiğinde, servis öncesi  karabiber, zeytinyağı ve tadınca sirke eklendiğinde nefis bir salata elde edilir.  Bir başka salata çeşidi ise bekletilmiş kıyılmış lahananın konserve mısır ile karıştırılıp sarımsaklı süzme yoğurt ile tatlandırılması.
Tuzlu salamurada ise turşu halini alır.  Lahana çorbası da çok  lezzetli, elbette kıvamlı çorbaları sevenler için.  Kavurmasına bol karabiber ile hafif acılık verildiğinde   etlerin  yanında süper garnitür olur.  Yemeği yapılır lahananın, çocukluğumdan kalan bir tat, anneannem yapardı: lahana  bir tatlı kaşığı füme kırmızı toz biber, 2-3 kaşık domates rendesi veya püresi, tuz ilavesiyle az yağda pişmeye bırakılır. Lahana suyunu salar ve su buharlaşana kadar ateşte kalır. Kavrulmaya başladığında üstünü
geçmeyecek  kadar su eklenir, bir avuç pirinç serpiştirilir ve tencerenin kapağı kapatılıp pirincin suyu çekmesi beklenir.  Ateşten almadan önce yemeğe birkaç kaşık süt kaymağı, o da yoksa yağlı süt eklenir, hem renk hem de tat vermesi amacıyla.  Nefis bir borani türü. Bir de dillere destan sarması olur lahananın. Standart iç ile(kıyma ve pirinç) sarılanı da var,  annem usulü olanı(dilim et, dilim domates) da var(o tarifi akıl edip almadığıma yanarım...)
Et ile birlikte uyum içinde bir sebzedir lahana. İster parça et, ister tavuk, hindi eti, hatta sucuk, macar salamı, ev yapımı sosis ve hatta da köfte ile harmanlandığında muhteşem bir  ana yemek olur.  Özellikle fırınlanması daha da tat kazandırır.   Pirinçli musakkası da lezzet konusunda fırında etli lahanayla yarışır. 
Lahana alışverişlerim biraz vakit alır çünkü aradığımı bulmak isterim(bazen ise bulduğumla yetinmek zorunda kalırım). Beyaz lahana ince yapraklı, kütür kütür gevrek ve gerçekten beyaz olmalı. Plastik görünümlü, sert damarlı, açık yeşil olanları hem  kuru hem de sert olurlar.  Ne yapalım, öylesiyle de idare ederiz...
Bu kez yeni bir tarif denemek istedim; kıymalı, pirinçli lahana musakka. Kıymalı yemekleri sevmem, sadece börekte, mantıda, bolonez soslu makarnada ve musakkada kullanmayı tercih ederim. Bugün fotoğraflar konusunda  hem amatör hem de geç kaldım, ileride telafi ederim inşallah. Tarife gelince:

Gerekli Malzeme:

1 ufak lahana(800 gr-1 kg): irice kıyıldı
1 kuru soğan: doğranmış
1 yemek kaşığı biber salçası, 0,5 yemek kaşığı domates salçası
2-3 yemek kaşığı zeytinyağı: lahana için
2-3 yemek kaşığı zeytinyağı: kıymalı iç için
350 gr kıyma
100 gr yıkanmış, bekletilmiş pirinç
tuz, karabiber

üstüne:
2 yemek kaşığı zeytinyağı
3 yemek kaşığı un
1,5-2 su bardağı süt
2 yumurta, kaşar peyniri rendesi
tuz

Kıyılıp tuz ile ovulan lahana kavrulmaya bırakılır. Biber, domates salçası  ve daha sonra da karabiber eklenir.  Eğer kuruysa kavrulup yumuşaması için az sıcak su ilave  edilebilir.  Diğer yandan soğan ve kıyma içi hazırlanır. Yağda önce soğan kavrulur ve sonra kıyma eklenir. Baharatlar karıştırılır, bekletilmiş pirinç üstüne serpiştirilir ve  göz kararı sıcak su ilavesiyle kısık ateşte pişmeye bırakılır. Pirinçler uzadığında ateşten alınır. 
Bütün bu süreçlerin sonunda lahananın yarısı fırın kabına dökülür ve üzerine kıymalı iç yayılır, kalan lahana ile üstü kapatılır. Az ölçüde sıcak su ilavesiyle 200-220  derecede fırınlanır. Suyunu çektiğinde hazırlanan sos dökülür, kızarınca fırından alınır.

Sos: Un yağda kokusu çıkana kadar kavrulur ve sürekli karıştırarak süt eklenir. Koyu kıvam aldığında ateşten alınır ve ılıklaşana kadar ara sıra karıştırılır. Yumurta, tuz  ve kaşar rendesi eklenir. 
Not: beşamel sostan farkı bütün yumurta katılması. İsteyen birkaç kaşık yoğurt ve birkaç yumurtayla aynı sonucu alabilir.





13 Nisan 2013 Cumartesi

Bahar

Mart bitti ve takvim nisanın neredeyse ortasını gösteriyor, bahar geldi.  Kış, isli puslu kokusu ve havasıyla, gizemli döngüsünde saklandı, onu özledim gibi...  Pencere kenarına ilişip boş sokağı seyretmek, yün battaniyeye sarılıp sıcacık kahveden yudumlamak ve baharı düşlemek güzeldi...  Kar tanelerinin bu şehri kısacık  ziyaretlerini,  onları yakalamak için açtığım avucumda eriyişlerini seyretmeyi ve kar kokusunu özledim, bir anlık da olsa.
Her mevsim, ruhumu farklı renklere boyayan bir ressam gibi, rengarenk salınıyorum evrenimde: yavaşça, coşkuyla, melankoli ve hüzünle ve sonsuz Aşk ile...

Zamana yetişemediğimi fark ediyorum,   nefes nefese yaşıyorum hayatı, içine girmeden, bulaştırmadan yaşanmışlığını, yüreğim ellerimde. Var olmayan, sihirli bir ülkenin  kapıları açılıyor; tomurcukların sesini dinliyorum, büyülenmiş gibiyim.  Lalezarların ortasındayım, nilüfer çiçeği misali yaprak yaprak açıyor ruhum, bahar içimde...
Düşünmüyorum, görmüyorum, duymuyorum. 

eylül

12 Nisan 2013 Cuma

Tam Zamanı

Hangimiz bir şeyleri ertelemedi ki?..   "Belki daha sonra...", "şimdi sırası değil" gibi   frenlemelerle ötelenen neler var neler; en basitinden  hayallere kadar.  Bazen korku ve kaygılar yüzünden, baskı ve  kendini ifade edememekten ve  bazen de  başkalarının fikirlerine hastalık derecesinde bağımlı kalmaktan.  Eh, bir de tembellik, miskinlikten olanlar da var.
Neredeyse  geleneksel bir hal almış diyesim geldi;  misal: öğrencinin ödevini ertelemesi, ödemeler, aile ziyaretleri, yapılacaklar listesi, sağlık konusu v.s.
Düzenli bir hayatın getirisi maksimum kalite, yüksek motivasyon, minimum sorun.  Maceraya atılmaya gerek yok, zaten içindeyiz onun: yaşayarak.
Her yeni güne  hafif ve huzurlu uyanmak insanın elinde.  Çıkmazları yaratan da bizler değil miyiz?..  Ah, şu insan psikolojisi, tüm şifreleri çözüldüğünde ne dert kalır ne de tasa! :)
Hayatımıza şekil veren biziz, elbette ki yan etkiler unutulmadı.  Yine de son sözü söylemek biz, insanlara kalır.  Hayatımızı ertelemek için vakit yok, yapılacak şey ise  bulunduğumuz yerin, olanaklarımızın ve kendimizin farkında olmak.   Bir tepsi baklavayı alamıyorsak, bir dilimin tadına bakabiliyorsak bayramı beklemeye ne gerek?

Bir de şevk kıranlar var; en tatlı hayalin ortasına dalıp toz duman edenler.
Bu durumda ertelenenler  son bulur ya... Kimin umurunda?..
Onlarla başa çıkmaya kalkmayın, yapılacak şey çok basit: hayalleri herkesle paylaşmamak gerek:).

Hayatımızı bir çöplüğe dönüştürmemek için ona sahip çıkmamız yeterli.

Sosyal olmak  kalabalık arkadaş gruplarıyla vakit geçirmek anlamında değil, toplumla uyum içinde yaşamak.  İnsanın çok dostu olmaz, zaten dost olmak/bulmak bir marifet.  Ne kadar kalabalıksa çevresi insan o misli uzaklaşır özünden, ister istemez.
İnsan, her dem kendini kanıtlama peşinde, mesele bunu kimin için yaptığı...
Kimi, mutlu bir hayat tablosu çizer, sessiz çığlıklarını ağır, kalın örtülerin altına iteleyerek. Kimi,  hatır yüzünden biriktirdiklerini alakasızca kusarken , etrafına tel örgüleri çekildiğinin farkında değil.  Kimi,  sonunu unutup İkarus kanatlarıyla yüksekte uçar...
Peki, bunların hepsini hayatınızın içine aldığınızı düşünün...  Yok, bunlar zaten umurunuzda değil ki, maksat sosyalleşmek... Aman da aman, ne kadar da duyarlıyız.  Tamam, herkesin kişiliği kendine, özel hayatı da,  anlamadım şimdi aradaki bağı?!..

Araç, gereç dünyasında kuzu kuzu meliyoruz.  Parası pulu bol olanın, dini imanı sorulmaz...  Anlayana.

Herşey bir kenarda, biz galiba insanlığımızı erteliyoruz, Ol'manın tam zamanı...


eylül



11 Nisan 2013 Perşembe

Hayat Dersi

Evden uzakta olmanın hem iyi hem kötü yanları var.  Yatılı okulun disiplini baba evini aratır lakin insana kattıkları göz ardı edilmemeli.  Özellikle  hayata karşı dik  durmayı öğretir insana, zor yoldan da olsa.  Üstelik ergenliğin isyankar döneminde böyle bir "zoraki"  tekbaşınalığın paha biçilmez değerde olduğu(istisnalar olsa bile)   inkar edilemez.  Üniversite yıllarına yumuşak bir geçiş olur yatılı okul, ne de olsa "pişmiş" sayılırsın, evden gelen harçlığın ardını düşünmene de gerek yok,  ayaklarının  üstünde nasılsa durmayı öğrenmişsin, oh, var keyfine özgürlüğün... diyeceğim, fakat pek de öyle sanıldığı gibi değil, kısaca  bu konuda genelleme yapmak doğru değil.
Yatılı okumanın bir nimetine rastlamadığımı hatırlıyorum, bilakis oldukça zordu.  Ev-okul arası bir trafikten başka bir etkinliğim de olmadı, istemediğimden değil,  kaynaklarım yüzünden.  Yok, üzülmedim, komplekslere de düşmedim, nerede ve neden olduğumun farkındaydım.
Bir kez okulu kırdığımı hatırlıyorum, kırmak sayılırsa. Sınıftaki tüm kızlarla birlikte fizik dersine girmedik, sebebi neydi, anımsayamadım.  Sonuç mu? Erkek öğrenciler bir  sonraki dersten muaf edildiler, yani öğretmenimiz  durumu böylece eşitlemiş oldu. Oldukça ağır ders programım olduğundan iki-üç haftada bir ancak haftasonu için baba  evine gidebiliyordum.  O zamanların en güzel tarafı o haftasonlarıydı diyebilirim.  Ne kadar kirli çamaşır varsa valize doldurup götürürdüm,  bir sorumluluk düşerdi  sırtımdan.  Yarı tok gezdiğim günlerin acısını çıkarırcasına sofraya otururdum ve eğer iyi bir film varsa, sinemaya giderdim.  Dönüşte valizimde yıkanıp ütülenmiş
giysilerim, birkaç ev yapımı konserve ve lezzetli çörekler, cebimde harçlık olurdu, her defasında.  Ne tasasız yıllarmış...  Her güzel şey gibi son buldular.

Hayatı öğrenmek mümkün mü, bilmiyorum. Bunu başaran var mı?  Olduğunu sanmıyorum. Bildiğim bir şey varsa, hayat hiç ummadığınız bir an insana çalım atabildiği  gerçeğidir...  Yani, çok da güvenmemeli kendine, ne olacağı bilinmez.   Hayattan öğrendiklerime gelince; dersleri acı verici ve acıyı dindirmenin tek ilacı insanın  yüreğinde olduğu...

eylül

3 Nisan 2013 Çarşamba

Dünya düzeni

Petshoplarda kedi, köpek, tavşan satışı yasaklanmış, sevindim, insanlık adına olumlu bir adım.  Bu arada aklıma düşen hayvansever tanımı ve karşılığına takıldım. Hayvansever ve sevmeyen... Ben bu tabirleri kabul edilir bulmadım, yanlış anlaşılmasın: bayılırım dört ayaklı dostlarımıza.  Canilik, hayvanlara  eziyetle sınırlı değil,  ya insanın insana eziyetini hangi sıfat açıklar?

Gazeteler, görsel medya; hiçbirinin yüzüne bakasım gelmiyor, duyarsız, apolitik diye mi tanımlanmam gerekir?   Görüp göreceğim ne var; bir türlü geçilemeyen yaşanmışlıklar, ayan beyan çirkinlik ve kötülüklerden başka. Midem  altüst meydanlarda, halkın(güya)  meclisinde oynanan   önyargı ve kin oyunlarının biriken  kusmuklarından.
Esef duyuyorum,  insanlığımızın halinden...

Neyin duyarlılığı, neyin mücadelesi , ki yüzyıllar geçmiş, savaşlar savaşılmış...boşuna.  Kazanılanlar nerede, varılan neresi?  Teknoloji asrında  insan zihniyetinde değişen ne oldu? Değişmeyen terani;  paranın, malın mülkün gücü, fakirin ekmeği...

Değişen bir şey yok, tarih kitaplarında yazılanların tümü tekrar etmekte,  şekiller ve isimler, araçlar ve gereçler farkıyla.
Herşey boş be kardeşim;  kuşatılmışken, bölünmüşken, sınıflandırılmışken,  uyutulmuşken, teslim olmuşken hırslara, kaygılara, umut tacirlerinin yalanlarına...çırpınmak boşuna.  Bu dünya düzeninin...

Kapsadığın kadar büyük, alabildiğin kadar varlıklı, verebildiğin kadar varsın. Yine de;
Satın alabildiğin kadar özgür de olsan, unutma ki sadece erdeminle hürsün...

Hürsün; vicdanınla, yüreğinle,  aklınla ve  ışığınla.  Tertemiz duygunla,  el değmemiş inancınla,   Ruhundaki Aşkla hürsün...


eylül

2 Nisan 2013 Salı

Sanat Küçük Kalplere Dokunuyor

 
Sanat, tıp ve iş dünyası, kalp hastası çocuklar için el ele veriyor. Ünlü ressam Renée Niklan’ın 17 eseri, 10-14 Nisan tarihlerinde Ekavart Gallery’de sergileniyor. Ekavart Gallery nerede diyenlere, işte adres:  The Ritz-Carlton Hotel, Süzer Plaza, No: 15, Gümüşsuyu-İstanbul. Sergi, çarşamba-cuma günleri 11.00-18.30, cumartesi günü ise 12.00-18.30 saatleri arasında gezilebilir.

Bu serginin diğerlerinden farkı ne derseniz, salt bir resim sergisi olmanın ötesinde bir kurumsal sosyal sorumluluk projesi niteliği taşıdığını söyleyebiliriz. Sergideki eserlerin satışından elde edilecek gelirin tamamı, gelişmekte olan ülkelerde doğuştan ya da sonradan kalp hastası olan çocukların tedavi edilmesi için kullanılacak. Tedavileri, bu işe gönül vermiş bir avuç tıp insanının kurduğu Herkes İçin Kalp Derneği (www.cptg.ch) gerçekleştirecek. Dernek, modern tıbbın sunduğu olanaklardan yararlanamayan bu çocukların İsviçre’de ya da kendi ülkelerinde ücretsiz tedavi olmalarını sağlıyor.


Ne yazık ki, gelişmekte olan ülkelerde her yıl yaklaşık 2 milyon çocuk kalp bozukluklarıyla doğuyor ve bu çocukların yarısı maddi kaynak veya sağlık sektöründeki insan kaynağı yetersizliği nedeniyle ilk iki yıl içinde yaşamını yitiriyor. Bu ülkelerde açık kalp ameliyatı olmayı bekleyen çocukların sayısı ise 8 milyonu buluyor.

Herkes İçin Kalp Derneği’nin kurucusu Ord. Prof. Dr. Afksendiyos Kalangos. Kalangos, iki kez Nobel Tıp Ödülü’ne aday gösterilmiş bir kalp cerrahı. Bu alanda 14 ayrı teknik geliştirmiş. Son 100 yılın en iyi cerrahlarından biri olarak tanınıyor. Ayrıca, dünyanın en prestijli tıp ödüllerinden Fransız Tıp Akademisi Ödülü’ne sahip.

Sergi, Alvimedica’nın sponsorluğunda gerçekleştirilecek. Alvimedica Yönetim Kurulu Üyesi Leyla Alaton, hayır amaçlı bu tür etkinliklere özel önem veriyor ve Herkes İçin Kalp Derneği’ni yürekten destekliyor.

Niklan’ın mutluluk, umut ve sevgi mesajları içeren eserlerinden oluşan  “Sanat Küçük Kalplere Dokunuyor” temalı sergisini mutlaka görün. Gidemem diyorsanız, sergiyi Türkiye’nin ilk online sanat televizyonu www.ekavart.tv’de de izleyebilirsiniz. Resimler, yüreğinizi ısıtacak…

Hem dernek hem de sergi hakkında şuradan bilgi alabilirsiniz: http://alvimedica.com/hearts-for-all/tr/

Bir bumads sosyal sorumluluk içeriğidir.

1 Nisan 2013 Pazartesi

Ispanak ve Fırın Kavurma


Ispanak severim, belki bu yüzden onu temizleyip yıkamak, haşlayıp şoklamak hiç zor gelmiyor.  Pişirirken kendine has lezzetini baskılayacak başka bir sebze veya  baharat kullanmamayı tercih ederim.  Börekte olsun, çorbada olsun, borani veya pirinçli yemeğinde ne salça ne havuç ne de farklı bir baharatı damak tadım kaldırmıyor.  Börek veya pidede sadece bolca beyaz peynir eklerim.  Aslında  ıspanaklı pide pişirmek geçmişti aklımdan, sonra hamurlu yiyeceklerin ağırlığı çekilmez diye vazgeçtim.
Havalar ısındıkça  menü de hafiflemeli bence.  Sonuçta pirinçli ıspanak yemeğinde karar kılındı. Bu yemeği hep aynı şekilde pişiririm, sadece ıspanak miktarına göre ölçüler değişir. Bir de bu kez yoğurdu içine karıştırmadım. Genellikle sarımsakları havanda dövüp yemeği ateşten aldıktan hemen sonra içine karıştırırım, bu şekilde  sarımsak daha bir belli olur, üstelik ıspanağın sıcaklığından pişer ve pişen sarımsak ağızda koku bırakmaz. Yoğurdu  yemek biraz ılıklaştığında eklerim,  rizotto benzeri bir  ıspanak yemeği ortaya çıkar, ekmeksiz, doya doya yenir.
Bir blogda  ıspanak eklenmiş köfte tarifi görmüştüm, tarifi hoşuma gitti, lakin onu denemeyi şimdilik erteledim. 
Pirinçli ıspanak yemeği


1 küçük baş doğranmış  kuru soğan, 3-4 diş ince kıyılmış sarımsak
2 yemek kaşığı sızma zeytinyağı
300 gr haşlanıp doğranmış ıspanak yaprakları
yaklaşık yarım bardak yıkanmış pirinç
tuz, karabiber

Küçük doğranmış soğan yağın içine atılıp hafif ateşte bir müddet karıştırılarak kavrulur. Sarımsaklar daha çabuk yandıkları için soğanlar yumuşadıktan sonra  kavrulmaya bırakılırlar.  İnce doğranmış ıspanak yaprakları ilave edilir. Kısa bir süre ara sıra karıştırılarak pişirilen ıspanak  karabiber ve tuz  ile tatlandırılır.  Üstünü  örtecek hatta bir-iki parmak geçecek kadar sıcak su dökülür ve pirinç serpiştirilir. Yemek, suyunu çekip  pirinçler uzadığında tencerenin kapağı kapatılıp  bekletilir.
Yanında süzme yoğurt ile soğuk servis edilir.

Kavurmaya gelince; kararsız kaldım, birkaç tarif arasında gelip gittim, sonra onları bir kenara itip o an aklıma geleni uyguladım, fena da olmadı. Kolay ve doyurucu.  Eğer üstüne sos değil de patates püresi yapsaydım güveç olurdu, ben patatesi içine ilave ettim.  Denemekten korkmamak lazım, hep bir şeyler öğrenir insan.
Fırın kavurma


350-400 gr kıyma
2 orta boy patates(ince rendelenmiş)
2 yemek kaşığı un
1 yumurta
kıyma yağsız ise 1 yemek kaşığı sıvı yağ
1/2 tatlı kaşığı füme kırmızı biber, 2 fiske kekik
(istenirse acı pul biber)
tuz, karabiber

Sos:
2 yumurta, 3 yemek kaşığı yoğurt, tuz, karabiber

Tüm malzemeler kıymaya iyice karıştırılır ve yağlanmış  fırın kabına boca edilir.  Et 200 derecede ısıtılmış fırında  renk değiştirip kavrulana kadar pişirilir. Yaklaşık 40
dakika sonra et pişmiş ise üstüne sosu  dökülüp tutması için tekrar fırınlanır.

 


Her zamanki ekmek hamuruyla ekmek yaptım, itiraf edeyim ki onları baget ekmek diye planlamıştım fakat yanlara yayılınca böyle oldular.





ve bana kapak olsun diye bir baget ekmek videosu:-)