Rutin sıkıcıdır, her gün aynı şeyler. Baygın bir uyuşukluk yapışır insanın üstüne. Ara sıra kazan kaldıran bir uyuşukluk, ara sıra pes ettiren. Elini eteğini her işten çekesin gelir, Zaman'ın
görünmez toz yağmuru altında kıpırdamadan, öylece durmak. Yaptığın herşey anlamsız gelir bazen; kasvetli bir hüzün çöker üstüne, ağlayamazsın bile. Ne adım atmak istersin, ne kalmak,
arafta hapsolmak gibi. Mevsim kış olur. Sonra bir bakarsın: hepsi kısacık bir tek an...
Kar tipisinin içinde kaybolan yolu, bir ipucu, işaret lehvası arar gözlerin. Bir kıvılcım çakar içinde, sıcacık bir his dallanıp budaklanır, uçuruma düşer gibi o rutine tekrar atlarsın.
...
Özünde sevinç, umut, Aşk var...
eylül
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder