Onu tanıyor muyum diye sorsalar, yarısı çözülmüş bulmaca gibi, derim. Esrarengiz kalan yanları var. Adı, yeri, ırk, zihniyet, hali vakti: hepsi bir arada derim. Tanıyorum deyip güvendiğim, tanımayıp hayal kırıklığına uğradığım birisi: İnsan.
Özgür olmak, nadir bir durum, yaşanır sadece...
Yargılardan çekindiğinden düşüncelerini seslendirip yazmaktan vazgeçer.
Televizyon karşısında oturup gidemeyeceği şehirleri, sahilleri anlatan belgeseller izler. Hiç tatmadığı tarifleri yazmak için kağıt kalem aranıp, yayın akışı yüzünden kaçırdıklarına hayıflanır. Hayalini kurduğu ne varsa birilerinin yaşamı olduğu gerçeği ile yüzleşse de görmezden gelir.
Çocuğuna hayallerini yükler, hayatının içine alır. Fikrilerini işler, yaşanmışı yaşatır...
Tüm bunların ortasında, "ben hürüm" der. O bir İnsan...
eylül
İnsanları tanımaktan, anlamaya çalışmaktan vazgeçtim, pes ettim. Düşün ki, gazetelerde bir baba oğlunun böbreğini satmaya götürdüğünü, bir annenin kızını fuhuş yaptırdığını okuyoruz. İnsan buysa keşke yaratılmasaymış yani....:( Tövbe haşa ben Allah olsam yok ederdim insanlığa gerek yok derdim......
YanıtlaSildeğilim... inadına direnerek!..
YanıtlaSil