Sessizlik

Zaman değişimiyle ilerliyor, kırıp, ufalayıp, ezip geçiyor.

Biliyorum, biliyorum, blogu fazlasıyla ihmal ettim.  Beni içten içe kemiren, sıkılgan bir utanç duygusuyla yüzleşiyorum, her gün.  Hoşuma gitmeyen bir durum.  Bekliyorum sanırım, bildiğim başka bir sebep yok çünkü.
Kafamın içindeki sesi susturmayı başarabilsem, bu sıkıntılı bekleyiş bitecek, umuyorum.  Elimden gelen, şimdilik,  bu kadar.  Dayanılacak gibi değil,  cümleler panayırı kurulmuşken içimde, parmaklarımın ucundan damlayan  sadece sessizlik oluyor.  Şükürler olsun ki, kendimi kandırmıyorum. Yazamadıklarımın fısıltısıyla uykuya dalıyorum, her gece.  Utancımın pembe rengi kalsa da, ruhuma iyi gelen ufacık bir teselli buluyorum.

eylül