Nefes

      Sessizliğimde  boğulurken kafamın içinde kelimeler panayırı kurulu.  Kanatlanan ruhum ışıltılı sokağında süzülür,  peşimdeki gölgede korkularım. Uyanmalıyım. Belki de kabullenmeli, sıkıcı gündemim ile barışmalıyım.  Yorgunluğuma teslim olup  tüm bedenimi ele geçirmesine izin vermeliyim ya da bu depresif halden silkinip kurtulmalıyım.   Önce derin bir nefes, sonra yine ve yine.  

      Temmuz sıcağında yola çıkanlar bilir, asfaltın hemen üstünde  titreşen sıcak hava serapları oluşur. Gözünü ayıramazsın, farklı bir his ve tedirginlik gelir.  Elin çantadaki su şişesine uzanır. Öyle susamışsın ki yudumları yutkunmak ağrılı olur.  Yapış yapış ellerin, tozlu pabuçların, alnında ter damlalarıyla  yaklaştıkça uzaklaşan seraba varmak için yürürsün.  Geriye kalır derin bir nefes, sonra yine ve yeniden. 

     Anılarda, sanki  kar hiç sulu sepken yağmamış, kış mevsimi bembeyaz kalır.  Pencereden savura  savura yağmasını seyreder, camda beliren buzdan şekillere şaşırırsın.  Fırtına dinip  bahçeye çıktığında soğuk havanın aldığın  her nefes ile genzini  yakmasını hissedersin.  Sıcacık odana döndüğünde üşümüş uzuvlarının  ağrılı ısınmasını unutamazsın.  Her kış mevsimi derin bir iç çekişi ile hatıralar canlanır.

      İlkbahar, sonbahar; nerden başlasam, nasıl anlatsam( şarkı sözleri, değil mi?).  Baharları kim sevmez?..  Anlatmakla olmaz sahiden, yaşayan zaten bilir.  Yine tomurcuk, tomurcuk uyandı bahar, sümbül kokulu nefesiyle geldi.  Ben yine dağınık, yine suskun. 

eylül