Sıradan bir gün; mevsimin gri giysisi, ürperten soğuğu, kısaca herşey olması gerektiği gibi. Sen hariç. Oyunbozan sen. İçinin titremesine bir türlü engel olamıyorsun. Bağırmak gelir ve sen onu tam ayyuka çıkacağı vakit gömüyorsun, daha da derine. Sadece sen duyuyorsun çığlıkları, tekrar tekrar parçalanıp bir araya getiriyorsun kendini. Parçalarını tek tek toplayıp yerine koyuyorsun. Kanayarak derin bir nefes çekip bir kez daha yok oluyorsun. Sessizce. Kimse farkına varmadan, herşeye aykırı.
Ne çok umudu olur insanın. Her biri tek tek işlenir ruhuna, sorgulanmak üzere, bir zaman sonra... Yüzün kızarır, verdiğin sözleri tutamamadığından. Başın döner, çıkamadığın zirvelerin yalancı çekiciliğinden. Kahrolursun, bir hiç uğuruna... Herşeye rağmen yaşarsın. Caz, rock, pop ritminde yaşarsın. Nakaratları tekrarlarken ufalanıp, eriyip yaşadığını sanarak zamana karışırsın. Hepsi bu, sıradan bir son olursun...
eylül
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder