Bir kez insan olmanın önemi ve sorumluluğunu anladığında, hayatın değişir, o anlam kaderin olur. Farkındayım, yazılarımın çoğunda, farklı ifadelerle de olsa, aynı şeyleri yazar oldum. Kabullenmek ağır ilerleyen bir süreç. Kesinlikle bir fikir sahibiyim ve bunun hiç bir öneminin olmadığı çok farkındayım. Zoruma giden bir durum. Yapacak bir şey yok. Öyle bir gücüm yok. Hani "insan isterse yapar" söylevleri var ya, boş, şişirilmiş, yalan. O işler öyle yürümez. Öyle yoruldum ki, bunun açıklamasını yapmaktan...
Bazen olmaktan çıktı; sık sık şu içinde olduğumuz hayat düzeninden tiksinmekten yoruldum. İnsanlar garip bir tersine evrimleşme sürecinden geçmiş gibi. Akla, fikre boşvermiş, hayvani içgüdülerin festivalinde uyuşturulup kalmış gibi. Bir devir ki; aymaz, utanmaz, bilinçten insanlıktan payını almamışların. Bir devir ki kurtların koyun sürülerine yol gösterdiği... Ne söz kalır, ne yol ve ben aşk şiirleri yazmak isterken komşunun gürültüsü, keyfi elektrik kesintileri, bütçe denkleştirme kaygıları, falanı filanı hücum ettikçe benden gider oldum.
Üzgünüm. Ne bohem, ne mirasyedi havaları. Farkındayım, yayılan bulaşıcı, öldürücü hastalığın. 'İnsan' olmadıkça tedavisi imkansız...
eylül
kalemine, Yüreğine sağlık.
YanıtlaSil