Sessiz

Çocuklar göz ardı edilir. Küçük daha, anlamaz, falan filan gibi. Çocuklar, vicdan pusulası gibi.
Yaralı çocukluğun telafisi yok. Bu yüzden, göz çukurlarım hep ıslak kalır.  
Ben doğru bir insan değilim. İyi veya kötüye girmiyorum. Sonuçta, ben de bir çocuktum. Değil mi?
Hayat.  Dişli bir yer. Öğütülür de öğütülürsün.
Çocuk kalmak ister miydim? Hayır. Sonuçta büyümek zorundasın.
Yine de, herşey o zamanda olur.  Çocukluk dediğin.
Gördüklerini ya susarsın veya da yaşarsın.  Duyduklarını ya özümsersin veya isyan edersin.
Sonuç mu?
Gidecek yer yok.

eylül