Bugün farklı olmalı diye düşündüm. Dilek değildi, belki bunaltan bir sıkıntı veya başka bir şey. Günlerin birbirinden farkı sadece takvimde kalmamalı diye direttim. Elimden gelmez değiştirmeye, bilincindeyim, yine de umuyorum. Sonra birden gülümsediğimi hissettim, habersiz gelen, saf bir gülümseyişti. Her bir günü farklı renk ile adlandırıp notalarla bezediğim küçük oyunumu hatırlattı. Nerede unuttum onu, oynamayı mı vazgeçtim, cevabı bulamasam da saklı hazinemi buldum.
Bazı günler bembeyaz, patiskanın sık dokumasında. Bazıları ipeksi yumuşaklığı ile sarmalar, griler belirsizlikleri, kuşkuları, kararsızlıkları ile gelir. Yumuşak tonların ezgisi yüreğe dokunur, siyah ise hüzün veya öfke ile, kapımı hangisine açtıysam. Uçuk renklerde hayallerimi saklardım, hiç kaybetmemek üzere. Geceleri Ay ışığında dinlenirdi gözlerim, uykuya dalana kadar söylemesini beklerdim bir sonraki günün rengini. Ne güzel bir oyun, kaleydoskopumu bulmuş kadar mutlu, kaybetmediğim için umutluyum.
eylül
boktan bir hayatın içinde sürekli bata çıka bokun içine, bir umut sürekli temizleyip 'kaleydeskop'umuzu, belki diyoruz, bu sefer diyoruz, olmuyor, olmuyor; hep, en sonunda 'bir umut' diyoruz... Böylesi bir hayatın hak etmediği yüreklerin nefeslendiği -mi diyeyim, nefesinin kesildiği mi bilemedim- saçma sapan bir yerin içindeyiz... 'Bir umut'...
YanıtlaSil