Düşünüyorum, elbette hayat hakkında. Ne bileyim, düşünmesem mi acaba? Herneyse. Zaman. Sanırım her şeyin cevabı zamanın içinde. Sanırım değil eminim hatta. Zaman değil mi ki adım attıran. Zaman değil mi ki devran değiştiren.
İnsana gelince, pek bir karışık olur aklım. Basit, kişi kendini ilk an belli etmez. İnsan, tüm cevapların bulunması gereken bulmaca gibi. Yorucu sorular . Yorucu hayat.
Düşünüyorum, nedenleri görüyorum, yazıya dökemiyorum. Belki fazla takılmamalıyım, belki boş vermeliyim, umursamamalıyım. Elimde değil. Yoruldum. Çok ama çok yoruldum. Insan diye yalancı suretlerinden, keyfiyetlerinden, cehaletlerinden, umursamazlıklarından, çok yoruldum.
Bir başkasının ömrünü tüketme hakkına sahipmiş gibi hükmetme serbestisi içerisinde olanların akıl almaz cehaletine isyan ediyorum.
Hayat deyip, sıkıştığımız cenderenin içinde var olma mücadelesiyle tükeniriz. Mucizelerin inkar edilip hükmün kendisinde olduğunu sananlara ancak acırım.
Benim fikrim ile değişen bir şey olmaz. Ben bu dünyada cılız bir mum ışığıyım.
Yandıkça kendini tüketen bir ruh sadece. Ben bir eşik gibiyim, merdiven basamağı, belki kapı aralığı… İnsanım ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder