Tek bir güç

 Her gün yeni, hayat yeniden yazılır. Yola çıkar her birimiz, farklı yönlere.  Renkler bu yüzden var diye düşünmedim değil. Rengimizle yaşarız.  Pastelin dinginliği, belki soluk ve sakin. Bir de renklerin  göz alıcı, parlak gösterişi var. 

Rengarenk kişiliğimiz siyah beyaz hayata karışır.  İçimiz simsiyah, duygumuz kan kırmızı… Hayat. 

    İnsan, (belki her birimiz değil) zor yoldan öğrenir, anlar, algılar.  Saklar gerçeğini, kendini  hayallerine, yıkımlarına hazırlar. İzin verdiği şüphe kemirir içini, sömürülür, zarar verene kadar. Sonra, hayat der… 

     Ağlarım, gözyaşım hazırolda bekler.  Zordur öylesine yaşamak, anlayıp hissediyorsan nefes bile  acı verir ya… Anlıyorum. Çok, fazlasıyla çok farklıyız birbirimizden.  Bunun bir ortası, genellemesi yok.  Kabul etmek yeterli.  Yaşanıyor o zaman.  Bir umut perisi gelir sanki, beklenir durur benzersiz o an…

     Çok acıyor be hayat. Yetişemediğim zaman bir yana, yaşayamadığım her bir hayal acıtır. Vazgeçtiğim her şey ömrümde kanat çırptı. Yoruldum.  Gülümsemekten, inanmaktan, umut etmekten yoruldum.   Tek bir gücüm kaldı: Aşk. 

eylül.