Araf

1.

 İnsanın kendini muhafaza etme güdüsü olur, bu bir gerçek. Içgüdülerin en hayvansı olanı mı, yoksa aklın gösterdiği yol mudur, bu işi bilenler tartışıp  çözsün.  Yorgunluk had safhada, hayat ve insandan yana ağır yaralısın. 

   Öğrenmekten çok gözleyerek büyüdüğünü düşündün. Evet, düşünmek güzel, hatta harika bir eylem.  Köşene çekilip seyrettin etrafında olanı biteni.  Anladığın, anlamadığın hayat film karelerinde akıp geçti, oradaydın. Sessiz. Güçsüz. Tepkisiz.  Sen bu değilsin.  

     İçin çok acıyor, sıklıkla.  Gözyaşın hiç ummadığın zamanlarda gelince hıçkırıklarını  yutkundun.  Öyle bir durum ki, bırakmak, gitmek, istifa söz konusu değil.  Beynine saplanan kelimeleri yok edecek bir program yok.  Vardır belki, sana uymayandan. 

    An gelir kalpsiz, vicdansız olmayı dilersin. Kulaklarında sağır edici uğultulu isyan.  Gözkapakların öyle  ağırlaşır ki, açamazsın.  Sebepsizmiş  sanki depresif hallerin, direnişin, bazen kendinden şüphe duydun. Her sabah yorgunluğuna uyandın.  Hayat kuşatmasında hapsolmuş,  Araf’ta kalmış gibisin. 

     

eylül